dimecres, 6 de maig del 2009

Entradas “Medias” o de “Señora”

·
Allá por los 80 el club se preocupaba por motivar a la gente a ir a Mestalla, había abonos y entradas para jóvenes, entradas mas baratas para señoras, sin duda un cultivo que recogió sus frutos en los años siguientes.

Es a principios de los 80 cuando empieza mi peregrinaje de Puzol al Santuario de Mestalla, camino que aunque ha cambiado la manera de ir, sigo religiosamente cada día de partido.

Mucho ha cambiado desde que con más de dos horas de antelación, esperaba el autobús en la carretera de Barcelona para ir al cap y casal. Tenia que llegar pronto para conseguir una entrada, ya que hasta 1985 no tuve mi pase.

Bufanda, banderón y unos palos desmontables de hierro para que cupiesen en el autobús formaban parte del equipaje, todo ello aderezado de la ilusión que afortunadamente hoy todavía conservo. Una vez en Valencia me esperaba una larga caminata desde la calle Sagunto hasta Mestalla y por supuesto el mismo recorrido para la vuelta, que por cierto si el resultado no había ido bien se hacía muy pesada.

Ya en Mestalla, el objetivo era conseguir una entrada “Media”, entradas que por supuesto eran mas económicas y que estaban destinadas para los mas jóvenes, y si ya no quedaban por que se agotaban enseguida había que buscar la segunda opción que era comprar una de “Señora” en cuyo caso teníamos que contar con la complicidad del taquillero que dicho sea de paso siempre gozamos de ella.

Por supuesto mi destino era la añorada “General De Pie”, siempre me ha gustado ver el fútbol de pie, de hecho, no se otra manera de ver el fútbol, todavía hoy me refugio en la grada joven de Gol Gran para animar al Valencia y poder disfrutar los partidos de pie, aunque lo de “joven” cumplidos ya los 40…. en fin, por ilusión no será, sigo llevando mi bufanda y el banderon, aunque sin palos claro (ahora es impensable poder entrar a un campo de fútbol con unos palos de hierro pero recuerdo un desplazamiento a la Romareda donde los palos fueron conmigo en el pasillo del autobús y los entre al estadio sin ningún problema).

Poco puedo decir de la grada de general que no se haya dicho ya, para mi tenia una magia especial, siempre abarrotada de la afición mas pasional, como llegaras un poco tarde debías de hacer verdaderos equilibrios para poder llegar a tu sitio, que aunque te podías poner donde quisieras formaba parte del ritual llegar a tu zona de siempre.

En fin Mestalla, has llenado mi vida de recuerdos imborrables, de imágenes, de tensión, de nervios, de lágrimas de alegría, de lágrimas de tristeza, de euforia, de locura, de abrazos, de amigos, de conocidos, de sentimiento, de amor, de pasión. TE AÑORARE


Juan Sebastiá Esteve
Socio del Valencia CF
·

7 comentaris:

Oxímoron ha dit...

Enhorabuena por tu artículo Juan y por mantener esa actitud de autenticidad valencianista inalterable a los cambios de edades y gradas!

kawligas ha dit...

La nefasta política del club hacia sus socios, abonados y accionistas, se hace evidente cada junio, cuando lo único que saben hacer es incrementar el precio.

Anònim ha dit...

Moltes gràcies Juan pel teu fantastic testimoni. Per a mi sempre has sigut un exemple de valencianisme. Encara tinc per casa aquell fotmontatge que li fereu a Claramunt quan encara estavem en el gol nord.

un fort abraç amic

BT (Rafa)

Anònim ha dit...

Comparto la experiencia de la socorrida entrada de "Señora" para entrar al campo aunque unas décadas anteriores,en los años 60. La "media" entrada infantil se acababa enseguida, fueras una hora antes o al abrir la taquilla. La complicidad de taquilleros y porteros era muy frecuente hacia los chavales.

Alfredo Cardona

Anònim ha dit...

Que añoranza mas grande que me ha producido el relato. Esa general de pie, la unica en España q no se encontraba detras de la porteria.
Por cierto, la foto corresponde al partido de copa contra el madrid de Junio del 99, a ver si el sabado mantenemos ese espiritu

un saludo
Joan

Juanvcf ha dit...

Gracias por comentar mi artículo, en especial a Rafa que es el que me ha animado a escribirlo.
Y este sábado todos con bufanda y a animar a nuestro Valencia C.F.
Vinga!

Anònim ha dit...

"General de pie", qué tiempos.........

Me encantaban aquellas tardes de futbol, en que a las tres o tres y media ya estabas allí, sentado, hasta que empezaba a llenarse y tenías que levantarte. Yo siempre fuí del Norte. Pocas veces fui al Sur y no sé si ninguna enfrente de tribuna.

Nostalgico texto, Juan.

Saludos añorantes
Jose Miguel Lavarías